Over 2 geweldige eilanden in de stille oceaan

JOEHOE!

Zitten we dan. Op een eiland in de stille oceaan. EN HET IS HIER GEWELDIG!!!

Na een 24 uurse vliegtuigtocht vanaf Broome via diverse australische steden kwamen we aan hier op een eiland en moesten we verder vliegen naar eiland 2. Na de mededeling dat we pas over 3,5 uur konden vliegen, kregen we een verfromfraaid papiertje met een cijfer erop, oftewel: een instapkaart.

We hadden het geluk dat we in het vliegtuig op de 1e rang zaten en onze benen lagen in de cockpit, want er was verder niet echt veel ruimte. Na een uur heen en weer geschud te zijn in dat kleine proppellervliegtuigje kwamen we aan op het paradijs op aarde: Espiritu Santo: GEWELDIG!!!!!

Het is een redelijk groot eiland, waar voornamelijk NIETS te doen is. Als je niet van duiken houd, heb je een probleem daar. Restaurants sluiten om 21u en daarna is het lokale vertier voornamelijk te vinden in een kava bar: een houten hut met dak van golfplaten, zonder vloer, alleen maar zand. Geen muziek, geen licht. Alleen buiten hangt een rode lamp wat betekent: kava bar geopend.
Het enige wat je kunt bestellen is kava: een modderachtige substantie, uiteraard lokaal gebrouwen. De kava wordt geserveerd in een plastic kommetje dat gewassen wordt in regenwater.

Ons werd aangeraden om er vooral niet aan te ruiken, niet naar te kijken en op te drinken terwijl we onze neus dicht moesten houden. EN GOOR DAT HET WAS!
De overige kava-gangers in deze kava-keet houden zich voornamelijk bezig met gorgelen en het uitspugen van de slijm die kava blijkbaar veroorzaakt. Voordat je het weet is je mooie westerse slipper bedekt met een laag uitwerpselen van je buurman. Het is dan ook noodzaak om geluid te maken zodat je buurman (vrouwen komen niet echt in dit soort etablissementen) weet dat ie niet op je voeten moet spugen.
We hebben erg gelachen maar het was eigenlijk vooral vies. Ook omdat je niet ziet waar je allemaal op loopt.
Kava werkt voornamelijk rustgevend voor je spieren. Toen we tijdens het 2e kommetje kava begonnen te kokhalzen, hielden we het maar voor gezien. Het moet wel leuk blijven, want ja, we zijn op vakantie.

Verder hebben we op Espiritu Santo een week lang regen gehad. Maarrrrrr dat is helemaal niet erg als je de hele tijd onder water ligt. Na een week zijn we allebei een duikbrevet/specialisatie rijker! WOEHOE!

Het duiken was geweldig, vooral omdat er een heel groot wrak uit WO II ligt: de SS coolidge: 200m lang en vrijwel alles ligt er nog in: helmen, bommen, etc et. SUPERGAAF.

Toen we genoeg hadden van het wrak (je kunt 20 duiken gemaakt hebben en dan heb je nog niet alles gezien) dachten we dat het tijd werd om eens een rif + vissen te gaan bekijken.
En dus gingen we samen met onze duikmaster op weg naar het rif, op de dag dat het heel slecht weer was: een drie meter hoge deining, dus marlous kon met het zeeziekte haar lol niet op. Het was dus noodzaak om marlous zo snel mogelijk in het water te krijgen toen we bij het rif waren aangekomen. Ze dreef nogal snel weg van de boot en de master riep 'grijp je vast aan het touw van de boot!' Zo goed en zo kwaad als het ging greep Marlous dat touw dus, maar door de deining werd ze zo, hoppatee, 1,5 meter uit het water omhoog getrokken omdat dat touw vast zat aan de boot. Nadat we ons hadden laten zinken tot op de bodem, verloor marlous bijna haar zuurstoftank, die de duikmaster nog net op tijd wist vast te pakken.

Onze duik werd nog avontuurlijker: ik (melanie) moest mee een grot in (had divemaster van tevoren niet gezegd) en marlous moest 'even ' buiten de grot wachten. Dat 'even ' bleek 7 minuten te zijn, wat best lang is als je op 20m diepte is. Ik werd meegenomen in de grot en kwam overal vast te zitten: mijn tank stootte overal tegenaan, mijn haren bleven achter stenen plakken, mijn regulatorslang ook. Met een hand heb ik mijn masker vastgehouden, met de andere hand mijn regulator (in die hand had ik nog een zaklamp vast) en op mijn ellebogen ben ik maar door die grot getijgerd. Erg oncomfortabel aallemaal. Daarna was marlous aan de beurt en moest ik wachten. Toen marlous en de divemaster net de grot in waren en ik op de bodem zat te wachten zag ik ineens dat ik in de rode zone zat van mijn zuurstof. Gelukkig kwamen ze na 7 minuten weer uit die grot en gingen we weer naar boven, want de duik was voorbij. Denk je dat je alles gehad hebt, kom je boven (in de 3meter deining): BOOT WEG. Na 10 minuten daar rond gedreven te hebben zagen we ergens een stipje, dat onze boot bleek te zijn. Die kon ons niet zien omdat de deining zo hoog was en wij ook geen safety sausage hadden.

Nadat we in de boot geklommen waren, zei de duikmaster enthousiast: 'ready for next dive?!' Nou......thanks but no thanks. Het was koud, het regende dus zijn we maar weer teruggegaan.

Na 7 dagen Espiritu Santo zitten we nu op Efate waar we morgen weer weggaan (naar Brisbane) en ook hier nog 4 duiken gedaan: superleuk!!!

Nou, een heel verhaal en dit keer zonder foto's want dat kunnen die computer hier niet aan.

Doeg!!!
kus van ons

HANNEKE GEFELICITEERD MET MATHIJS!!!!!! WOEHOEEEEEEEEEE!! (hebben geen bereik hier in deze zee, maud had ons gemaild)

Nicole: GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG!!!!!!!! We gaan je straks bellen als dat lukt!